Elin Seebus

Als artsen zelf een ziekte krijgen. Elin Seebus over diabetes.

Als artsen zelf een ziekte krijgen, soms de ziekte die zij behandelen, leren zij lessen die ze nooit uit de boeken hadden kunnen halen. De Volkrant schreef hier een artikel over en interviewde Elin Seebus. Zij is internist-endocrinoloog in Tergooi en behandelt patiënten met diabetes. Zelf heeft ze ook diabetes. Maakt zij gebruik van haar eigen ervaringen met diabetes bij de behandeling van patiënten?

Internist-endocrinoloog Elin Seebus: “Ik studeerde geneeskunde en ik weet nog precies wanneer dat telefoontje kwam. Ik had een bijbaan bij de bloedbank en zat op een post in het oosten van het land toen de huisarts belde. Mijn bloedsuikerwaarde was veel te hoog, ik moest naar het ziekenhuis. Daar werd de diagnose gesteld: diabetes type 1. Sindsdien gebruik ik insuline.”

“Ik hou van puzzelen, van zoeken naar de oorzaak en naar de beste behandeling. Mijn keuze om endocrinoloog te worden is op gevoel gemaakt, maar mijn ziekte zal op de achtergrond hebben meegespeeld. Nu behandel ik dagelijks patiënten met diabetes – de meesten weten niet dat ik dezelfde ziekte heb.”

“Aanvankelijk had ik dat helemaal stil willen houden. Totdat ik jaren geleden kritiek kreeg van een patiënt. U weet er niks van, zei hij, artsen zouden eens moeten ervaren hoe het is om diabetes te hebben. Toen heb ik het voor het eerst in de spreekkamer verteld. Hij reageerde verbaasd en begon onmiddellijk vragen te stellen: hoe het met mij ging, hoe ik met bepaalde problemen omging? Dat was confronterend. Als ik patiënten behandel, kan ik de emoties over mijn eigen ziekte op afstand houden, maar zodra ik het met ze ga delen, moet ik ook vertellen wat ik zelf doormaak. Niet dat ik daarvoor terugdeins maar het kost extra energie.”

“Diabetes is een ziekte die je leven domineert, bij alles wat je doet moet je nadenken over de gevolgen voor je bloedsuiker. Ik weet hoe dat voelt, ik heb niet alleen veel kennis over de ziekte maar put ook uit persoonlijke ervaring. Patiënten kunnen daarvan profiteren, denk ik, maar daarvoor hoeven ze niet per se te weten dat ik hun lot deel.”

“Ik ben alleen open als ik vermoed dat ik patiënten daarmee kan helpen, als ze erdoorheen zitten of als ik ze kan adviseren. Insuline kun je bijvoorbeeld beter een poosje voor de maaltijd spuiten zodat je na het eten een iets minder hoge suikerpiek hebt. Patiënten vinden dat weleens onhandig, dat moeten ze plannen, en dan kan ik ze soms overtuigen door te zeggen dat ik dat ook doe en dat het mij helpt.”

“Patiënten verwachten dat ik als arts de diabetes heel goed onder controle heb. Maar ik word ook weleens overvallen door een hypo en ik spuit ook weleens niet op tijd. Er zijn zoveel factoren die de bloedsuikerwaarde bepalen, stress, voeding, warmte, voor mij is dat niet anders. Patiënten vinden het fijn om te horen dat zelfs de dokter, die er toch heel veel vanaf weet, daar moeite mee heeft. Ik ben net zo goed patiënt als de patiënt die tegenover me zit.”

Dit interview verscheen op zaterdag 22 augustus 2020 in de Volkskrant en is geschreven door Ellen de Visser. Het maakt deel uit van het groter artikel ‘De lessen die dokters leren als ze zelf de ziekte krijgen waarvan ze alles weten‘

E-mail nieuwsbrief