Interview met

Interview met verpleegkundige Stephanie Pappot over zorgen in tijden van corona

De Gooi en Eemlander kwam langs voor een interview met verpleegkundige Stephanie Pappot over zorgen in tijden van corona. Agressie tegen medewerkers van Tergooi MC; de dreiging van ’code zwart’; het stijgend aantal coronapatiënten; personeel dat uitvalt door corona, burn-out of ‘gewoon’ griep. Het zijn zaken waar het Hilversumse ziekenhuis dagelijks mee te maken heeft. “Dat is pittig”, zegt verpleegkundige Stephanie Pappot. “Maar ik voel ook weer energie in het team. Natuurlijk, iedereen is het zat en baalt. En toch gaan we er tegenaan, met frisse tegenzin.”

 

Het is druk op deze doordeweekse dag in Tergooi MC in Hilversum. Op de parkeerplaats is het zoeken naar een plekje, en de grote draaideur bij de entree van het ziekenhuis staat geen moment stil. Patiënten lopen in en uit. Je zou op het eerste gezicht niet zeggen dat het ziekenhuis onder hoogspanning staat. Het almaar toenemende aantal coronapatiënten gecombineerd met de opdracht om de gewone zorg zoveel mogelijk in de lucht houden, maakt dat het systeem piept en kraakt. “Juist door die combinatie van factoren is de situatie totaal anders dan vorig jaar, toen het land half december in lockdown ging en de reguliere zorg grotendeels was afgeschaald”, zegt Stephanie Pappot. Ze is een van de circa achthonderd verpleegkundigen in Tergooi MC en voorzitter van de Verpleegkundige Raad van het ziekenhuis.

Ze gaat voor, de trap op naar de tweede verdieping waar sinds 9 november de cohortafdeling voor coronapatiënten in gebruik is genomen. Er liggen hier vandaag vijftien patiënten. Een paar deuren verderop, op dezelfde verdieping, is de covid-ic gesitueerd. Daar liggen zes patiënten. “Daarmee is de ic vol. De verwachting is wel dat we binnenkort weer meer coronapatiënten moeten opnemen. Dit zal direct impact hebben op de gewone zorg. Er zullen nog meer mensen die wachten op een ingreep worden afgebeld. Dat is heel erg.”

Longproblemen

Ze stopt voor de deur van de corona-cohortafdeling. Daarachter ligt de sluis, een ruimte waar personeel de beschermende kleding aantrekt, om vervolgens op een veilige manier de coronapatiënten te kunnen verzorgen. Stephanie Pappot: “Vlak voor de zomer is deze afdeling opgeheven, en lagen de coronapatiënten in isolatie op reguliere verpleegafdelingen. Omdat corona vaak longproblemen veroorzaakt, kwamen ze vaak op interne – en longgeneeskunde terecht, waar ik normaal gesproken werk. Tot het er te veel werden. Je was je continue aan het omkleden. Had je net alles uit, werd er prompt gebeld door een covidpatiënt. Kon je je weer helemaal aankleden. Nu alle coronapatiënten bij elkaar liggen, kunnen we efficiënter werken. Omkleden hoeft nu nog maar twee keer per dag: bij het begin, en acht uur later, bij het einde van je dienst.”

Bang om zelf besmet te raken is ze niet. “Om te beginnen ben ik natuurlijk gevaccineerd.” Ze trekt de mouw van haar uniform omhoog. “Kijk, het pleistertje zit er nog. Vanmorgen heb ik m’n boosterprik gehad. Dat voelt goed. Gek genoeg is het veiliger om op een covid-afdeling te werken dan op een gewone verpleegafdeling. Hier weet je namelijk één ding zeker: deze patiënt is besmet. Op andere afdelingen weet je dat gewoon niet.”

Applaus

Achter een beker cappuccino vertelt ze verder over de situatie in het ziekenhuis. “Dat er niet meer wordt geklapt voor de zorg, raakt me niet echt. Het was toen, in het begin van de pandemie wel bijzonder om eens in de belangstelling te staan; leuk om al die taartjes en kaartjes te krijgen. Tegelijkertijd kon ik er niet zoveel mee. Ik bedoel, het hoeft niet. Je doet gewoon je werk. Dat heb ik ook altijd als mensen gaan klappen voor een piloot na de landing. Heel ongemakkelijk.” Oké, het applaus is dus verstomd. Wel aan de orde van de dag: agressie – fysiek en online – tegen medewerkers van het ziekenhuis.

“Dat neemt enorm toe en went nooit. Dat is ontzettend moeilijk en echt iets waar we meer last van hebben dan in eerdere fases van deze crisis. Je wil gewoon niet met familieleden van patiënten in discussie over bijvoorbeeld de bezoekregels. Dat heeft totaal geen nut. Het is duidelijk: er mag momenteel één persoon komen. Het is zo frustrerend als mensen na een waarschuwing de volgende dag weer met z’n vieren aan het bed zitten. Je weet dat ze het bewust doen, ze kijken of ze worden aangesproken, zoeken echt de grenzen op. En dan de smoesjes: ’mijn vader is jarig’, ’mijn moeder is zo slecht ter been’, ’ik kan mijn kinderen toch niet alleen thuis laten’. Dat soort dingen. Dan moet je dus politieagentje gaan spelen en krijg je een gesprek met een heel vervelende ondertoon. Daar heb je geen zin in.

Ook het overplaatsen van patiënten naar een ander ziekenhuis in de regio – dat kan inderdaad helemaal in Den Helder zijn – leidt tot vervelende confrontaties. We hebben altijd al beveiliging in Tergooi, maar normaal gesproken ben je daar niet zo mee bezig. Dat is nu veranderd. We hebben onlangs uitgebreid besproken wat we moeten doen als er sprake is van een escalatie. De agressie die je in de hele maatschappij ziet tegen dienstverleners als brandweer of politie zien we hier ook. Helaas. Vorig jaar had ik er erg veel last van. Ik merk wel dat ik inmiddels een dikkere huid heb gekregen.”

Vaccineren

Stephanie Pappot mag dan overtuigd voorstander zijn van vaccineren, ze zal nooit ongevaccineerden veroordelen. “Ik ga wel het gesprek aan. Gewoon, omdat ik zo benieuwd ben waarom iemand deze keuze heeft gemaakt. Dan hoor ik verschillende redenen. Veel – vooral jonge, fitte mensen, dertigers zelfs – hebben er bewust voor gekozen. Overtuigd dat hun lichaam een infectie zelf wel kon oplossen. Ze dachten dat ze met hun gezonde leefwijze – sporten, gezond eten en voldoende slaap – een goed immuunsysteem hadden, en ze dus niet ernstig ziek zouden worden van corona. Het tegendeel is waar. Ze hebben toch echt zuurstof en medicatie nodig. Anderen zijn om verschillende redenen bang voor bijwerkingen. En je hebt mensen die zeggen dat ze er nog niet aan toe waren gekomen om een prikafspraak te maken. Hoe dan ook, ze hebben uiteindelijk allemaal spijt.”

Naast jonge ongevaccineerden, ziet ze ook 65-plussers die wel zijn gevaccineerd. “Ontzettend sneu. Heb je de prik genomen, hou je je aan de maatregelen en dan overkomt het je toch. Je ziet vaak dat er in zo’n geval sprake is van onderliggend lijden. Ook is bekend dat ouderen een minder goed werkend immuunsysteem hebben. Het vaccin is dan minder effectief. Ik vermoed wel dat ze zonder vaccinatie nog veel zieker zouden zijn geworden. Nu knappen ze meestal toch snel op.”

Balanceren

Net als in andere ziekenhuizen in het land heeft ook Tergooi MC deze week geoefend met ’code zwart’, ook ’fase 3’, genoemd. “Die fase is heel dichtbij. Wij als verpleegkundigen ervaren iedere dag hoe hoog de druk is, dat de rek eruit is, en hoe moeilijk het is om nog een bed te vinden voor een patiënt. We zitten zo krap in het personeel, het is continue balanceren. Weer een zieke, hoe lossen we het op? Met dat soort vragen hebben we iedere dag te dealen. We moeten regelmatig ’vol huis’ afkondigen. Er hoeft nog maar een piek overheen te komen en het is zover, dan komt ’code zwart’ echt in beeld.”

Ook Diederik Gommers waarschuwde daar deze week voor. Minister Hugo de Jonge en Ernst Kuipers leken de noodkreet van de verpleegkundigen te bagatelliseren.  “Ik denk dat zij puur kijken naar de hoeveelheid beschikbare bedden in het land. En tuurlijk, Ernst Kuipers zal we gelijk hebben als hij zegt dat er best nog een paar plekken over zijn. Maar je zal hier maar aan de poort staan met je benauwde moeder, die echt zo snel mogelijk aan de optiflow moet. Dan moet dus het hele land worden afgezocht naar een plek met zo’n beademingsmachine. Hoe werkbaar is dat nog? Ik vind dat een zeer stressvolle situatie. Wij verpleegkundigen weten: als het zo doorgaat, kunnen we binnenkort wel degelijk in ’code zwart’ belanden. Dus ik vind het goed dat we ons daar op voorbereiden, dat de triagecommissie bijeen is geweest en dat is er getraind.”

Ze hoopt uiteraard dat het aantal besmettingen op tijd afneemt, doordat mensen zich beter aan de maatregelen gaan houden. “Ik denk eerlijk gezegd wel dat de regels tot nu toe te soft waren, dat het strenger moet. Het hele zorgsysteem loopt vast. Patiënten liggen nu langer dan nodig in het ziekenhuis omdat er geen thuiszorg is, waardoor ze dus niet naar huis kunnen. Ook de verpleeghuizen lopen over. Het moet echt anders. De besmettingen moeten naar beneden. We hebben geen keus.” Alle druk en alle zorgen ten spijt straalt Stephanie Pappot kracht uit, en optimisme. Ik voel weer energie in het team, zie de wil om met elkaar de schouders eronder te zetten. Natuurlijk, iedereen baalt, iedereen is het zat. En toch gaan we er weer tegenaan, met frisse tegenzin.”

Code Zwart

Stel, er dienen zich op een ochtend op de spoedeisende hulp van Tergooi MC drie patiënten aan, die alle drie zo ziek zijn dat ze een ic-plek nodig hebben. Maar het ziekenhuis ligt vol en kan die zorg niet bieden. Ook in de rest van het land is er geen ic-bed meer te vinden.

Op dat moment gaat er een protocol in werking en is ’code zwart’ of ’fase 3’ een feit. In dit protocol staan tal van afwegingen beschreven die de artsen van een speciale triagecommissie maken voordat wordt besloten wie wel, en wie niet zal worden opgenomen op de ic. De belangrijkste criteria zijn: wat is de levensverwachting van de patiënt en wat is de verwachte opnameduur? De procedure geldt zowel voor covid- als voor niet-covid patiënten.

Verpleegkundige Tergooi MC

Stephanie Pappot is een van de achthonderd verpleegkundigen van Tergooi MC. Als voorzitter van de Verpleegkundige Raad van Tergooi MC neemt ze de regie in het verbeteren en ontwikkelen van het vak verpleegkunde en adviseert ze het bestuur van het ziekenhuis.

---

Dit artikel verscheen op 26 november 2021 in de Gooi en Eemlander, is geschreven door Marjolein Vos en is met toestemming gepubliceerd op de website van Tergooi.

E-mail nieuwsbrief