Interview met

Interview met intensivist Eline van Slobbe in de Gooi en Eemlander

In de nieuwste podcast van Tergooi vertelt intensivist Eline van Slobbe over haar werk. Al weken liggen op haar afdeling (de intensive care, locatie Hilversum) ook coronapatiënten. De IC is ’opgeschaald’ zoals dat heet, van 10 naar in totaal 23 bedden, waarvan er 15 bestemd zijn voor coronapatiënten. Deze zijn bijna alle dagen bezet. Er zijn lichtpuntjes – het aantal besmettingen en doden neemt minder snel toe – maar dat goede nieuws is niet echt terug te zien in Tergooi. “Nee, het is nog niet voorbij. Iedere dag komen er nieuwe, ernstig zieke patiënten binnen, die allen lang zullen blijven. We hebben de maximale capaciteit nog altijd hard nodig.’’

Natuurlijk was Eline van Slobbe voorbereid op wat komen ging. In de krant had ze gelezen over de eerste coronapatiënten in Wuhan, China. De ontwikkelingen in Italië volgde ze op de voet. En toen bekend werd dat het virus ook in Nederland was opgedoken, wist ze dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat de eerste coronapatiënt bij Tergooi binnengebracht zou worden. “We werden ook gewaarschuwd door collega’s uit Brabant. Dat is hier intern goed en serieus opgepakt, vandaar dat er op tijd maatregelen zijn getroffen om dit allemaal aan te kunnen. Eerlijk gezegd waren we wel een beetje bang voor wat zou gaan komen. Gewoon, omdat het zo’n onbekend virus is. Ik zit niet bij Defensie, maar ik ga wel naar het slagveld. Ja, zo voelde het.’’

Spanning, ellende en humor

Inmiddels is ze een week of zes verder. De omstandigheden in het ziekenhuis zijn spannend, ellendig soms. Tegelijkertijd is het een bijzondere tijd. Collega’s steunen elkaar, helpen waar ze kunnen en er is ruimte voor humor, zelfs in coronatijd; “Anders hou je het niet vol’’, vertelt ze in de podcast. “Het is een dynamische tijd. Medicijnen die we eerst wel gaven, geven we nu niet meer. De ontwikkelingen volgen elkaar razendsnel op. En je hebt te maken met veel mensen die allemaal hetzelfde ziektebeeld hebben. Dat is heel anders dan normaal, en dus bijzonder. Moeilijk vind ik het feit dat we zo weinig contact hebben met de familie. Wel telefonisch. Maar vandaag had ik een vervelend gesprek, en dan vind ik het nog lastiger dat ik de mensen niet echt kan zien. Dan heb ik zo met ze te doen, en dat moet dan allemaal via de telefoon.’’

Wakker tussen maanmannetjes

De afwezigheid van familie heeft ertoe geleid dat het beeldbellen tussen familie en patiënten een vlucht heeft genomen. “Dat is een mooie ontwikkeling. Een patiënt die na weken beademing wakker wordt, kan heel verward zijn. Hij ziet alleen maar maanmannetjes om zich heen, heeft geen idee van wat er is gebeurd. Als hij nog iets verder kan kijken, kan hij het gevoel hebben in een aquarium te zitten. Best beangstigend allemaal. Het is dan fijn als mensen hun eigen familie even kunnen zien en spreken via facetime. Ja, dat is echt ontroerend.’’ Ze vertelt dat het zorgpersoneel nu ook aan familie vraagt om filmpjes van thuis te maken. “Die laten we dan zien aan de patiënt. De vertrouwde gezichten, herkenbare beelden. We hopen dat dit de mensen goed doet.’’

Op de IC van Hilversum is tot nu toe geen enkele coronapatiënten overleden. “Nee, dat gebeurt meer op de verpleegafdelingen. Een aantal patiënten dat daar ligt, kan of wil niet meer naar de IC. Vaak zijn ze ouder, kwetsbaar. Op onze afdeling ligt de leeftijd lager, tussen halverwege de veertig en ongeveer 78 jaar.’’ Dat corona een levensbedreigende ziekte is, weet Van Slobbe als geen ander. Toch is ze niet angstig. “Daar heeft het thuisfront eerder last van. Ik merk het bijvoorbeeld aan mijn kinderen. Zij kijken het nieuws en vinden het spannend dat juist hun moeder dat werk moet doen. Tegelijkertijd zijn ze erg trots. Geldt niet alleen voor mij hoor, daar hebben veel collega’s in de zorg mee te maken.’’

Dit artikel verscheen op 18 april 2020 in de Gooi en Eemlander en is geschreven door Marjolein Vos.

E-mail nieuwsbrief