A.M. Bakker-van Leeuwen

‘In een nachtdienst als oncologie-verpleegkundige had ik een meneer die overleed, terwijl hij en zijn vrouw in twee tegen elkaar aangeschoven bedden hand in hand lagen te slapen. Dat was ondanks het verdriet van het moeten missen zo indrukwekkend en mooi, dat gun ik anderen ook. Helaas zien we vaker het tegenovergestelde, terwijl er tegenwoordig zo veel mogelijk is. Veel mensen sterven niet op de plaats van voorkeur, maar in een ziekenhuisbed met allerlei apparaten en toestanden. Het gesprek eerder aangaan, dat is waar het palliatief team zich o.a. voor inzet. Eerder het gesprek met de patiënt aangaan: “wat zou u willen als het niet meer lukt om de ziekte terug te dringen?” Veel mensen vinden dat moeilijk om te bespreken maar hebben daar wel gedachten bij. In het ziekenhuis is dat mogelijk nog moeilijker omdat daar nog zoveel te halen valt aan behandelingen.

Heel bewust kiezen wij er ook voor om ons team ‘palliatief team’ te noemen. Uitleg geven over palliatieve zorg is iets dat erbij hoort, dan moet de naam van het team daar niet omheen draaien. Als het gesprek eenmaal geopend is, zie je toch dat veel mensen dit fijn vinden. En soms ook niet, dat is iemands goed recht. Als je me vraagt: “waar moeten we meteen mee stoppen? ” denk ik met vechten. In de huidige samenleving is dat schijnbaar de norm. Opgeven is soms wel degelijk een optie zoals een patiënt eens vertelde. Als de ziekte het uiteindelijk toch gaat winnen, is het dapper om iedere keer de balans op te maken met je naasten en je arts over wat er echt belangrijk is.

Palliatieve zorg bij andere aandoeningen zoals b.v. COPD en hartfalen is nog niet zo bekend als palliatieve zorg in de oncologie. Terwijl we daar ook veel kunnen toevoegen. Het is belangrijk dat er maatschappelijke aandacht voor dit onderdeel van het leven is. Het begin van het leven heeft veel aandacht, het einde van het leven verdient dit zeker. Er is veel beweging in de palliatieve zorg. Ik vind het een uitdaging en een eer om daar aan bij te mogen dragen.’