R.H.J. Peters

‘Min of meer door puur toeval rolde ik de geneeskunde in. In tegenstelling tot veel collega-artsen had ik tijdens mijn middelbare schooltijd geen flauw idee wat ik wilde gaan studeren. Omdat de lesstof van de studie geneeskunde me aantrekkelijk leek, koos ik daarvoor. Op dat moment kon ik me nog geen voorstelling maken van het vak dat ik zou gaan uitoefenen. Pas na vier intensieve, boeiende jaren theorie begon het beroep ‘dokter’ voor mij te leven tijdens mijn coschappen. Toen ik het aanbod kreeg mijn keuze coschap bij cardiologie te doen, merkte ik dat het hart me aantrekt. Van daaruit volgde ik, ook weer min of meer toevallig de opleiding tot cardioloog. Al lijken mijn keuzes toevallig, het waren wel de juiste keuzes. Nog steeds heb ik geen seconde spijt. Ik heb gewoon een ontzettend leuk vak waarin je door gericht onderzoek te doen, snel tot een diagnose kunt komen.

Mensen worden steeds ouder en de behandeling van hartinfarcten is sterk verbeterd. Hierdoor overlijden steeds minder mensen direct aan de gevolgen van een hartinfarct. Wel krijgen wij daardoor steeds vaker te maken met hartfalen. Bij patiënten van wie het hart faalt, schiet de pompfunctie van het hart tekort, met onder andere benauwdheid als gevolg. Ook krijgen deze patiënten vaak hartritmestoornissen; zij hebben voornamelijk last van een onregelmatig hartritme (boezemfibrilleren). Er zijn nog steeds ontwikkelingen gaande om deze mensen beter te kunnen behandelen. Wij doen ook mee aan landelijke onderzoeken naar de beste behandeling voor deze patiënten.’