Maaike over haar leefstijl: ’Na kanker ging de knop om’

Maaike over haar leefstijl: ’Na kanker ging de knop om’

 
Haar tweede dochter is net een half jaar oud als ze iets in haar borst voelt. ‘Het was alsof ik nog stuwing had, dat vond ik wel gek’, blikt Maaike van der Wardt (40) uit Eemnes terug tijdens de ’Borstkankermaand’. In eerste instantie vermoedt haar huisarts dat het mastopathie is; borstklachten zonder ernstige oorzaak. En Maaike neemt dat maar al te graag aan. ‘Ik wilde niet dat er iets aan de hand was.’

Van dichtbij heeft ze genoeg ellende gezien bij een aangetrouwde nicht. ‘We waren goed bevriend en tegelijk zwanger van ons eerste kind. Haar dochter werd een maand te vroeg geboren. Ze lag nog in het ziekenhuis toen ze te horen kreeg dat ze borstkanker had. Het was uitgezaaid en ze was niet meer redden.’

Kop in het zand

Omdat Maaikes klachten niet verdwijnen, adviseert de huisarts een mammografie. Maar door de coronapandemie is de wachttijd lang en Maaike treuzelt met een afspraak maken. Totdat op de sterfdag van haar aangetrouwde nicht de ongerustheid écht toeslaat. ‘Mijn tepel trok in. Ik had een beetje mijn kop in het zand gestoken, maar dit was haar teken: ’Ga alsjeblieft iets doen’.’

Het is februari 2021. Maaike krijgt een mammografie in Tergooi Medisch Centrum in Hilversum. ‘Een dag na de laatste echte sneeuw kreeg ik de diagnose borstkanker.’ Ze ondergaat een PET-CT-scan om de situatie exact in kaart te brengen. ‘De periode tot de uitslag was heel heftig: ga ik wel of niet dood? Moet ik alvast alles regelen voor mijn kinderen als ik er straks niet meer ben?’

De tumor is groot, maar niet uitgezaaid. ‘Ik dacht: oké, gas erop met die behandeling. Het wordt een jaartje heel kut en dan is het klaar.’ Maaike ondergaat een zwaar traject van chemotherapie, een operatie, chemopillen, bestraling én hormoontherapie. Bij de huid- en tepelsparende operatie halen de artsen haar linkerborst en okselklieren weg. Later blijken er toch foute cellen in de tepel te zitten en moet-ie er alsnog af. ‘Een deceptie.’

Maaike is aanvankelijk blij met haar siliconen borstprothese. ‘Maar die prothese ging verkeerd zitten en pijn doen.’ Dan hoort ze over de DIEP-flapmethode: een borstreconstructie waarbij huid, vet en bloedvaten uit de onderbuik worden gebruikt om een nieuwe borst te vormen. ‘Van je buik wordt een tiet gemaakt’, vat Maaike nuchter samen.

Cola en chocola

Maar er is een groot probleem; Maaike is veel te zwaar. Tijdens de behandeling is ze 20, 25 kilo aangekomen. ‘Als de injectienaald van de chemo eruit werd gehaald, moest ik eerst een fles cola drinken en een reep chocolade eten, met een cheeseburger erachter aan. Anders ging ik ’out’ op de grond. Mijn lichaam schreeuwde om suiker en vet. Als je dan niet beweegt, zet dat lekker aan. En ik was al niet de slankste.’

Maaike (1.70 meter) weegt 120 kilo als ze bij plastisch chirurg Sanne Moolenburgh aanklopt voor een borstreconstructie met eigen weefsel. ‘Ik was echt moddervet.’ Haar BMI is 37. ‘Dat noem je morbide obesitas’, zegt Sanne Moolenburgh. ‘Bij iemand met zoveel overgewicht ga je niet zo’n grote operatie van zes tot acht uur doen, het risico op complicaties is veel te groot. Mijn boodschap was: ’Ik wil je heel graag opereren, maar dan moet je eerst afvallen’.’

‘Dat wist ik zelf ook wel’, vult Maaike aan. ‘Maar ik was allang blij dat ik me tijdens de hele behandeling nooit echt ziek heb gevoeld. Wel héél moe. Omdat ik een emotie-eter ben ga ik dan eten.’ Maar de knop gaat om, ze wil afvallen. ‘Ik leefde nog, dan moet ik er iets van maken.’ Veel keuze heeft ze niet. ‘De enige andere optie was plat, maar daar zat ik ook niet op te wachten.’

Grote schop

Maaike neemt een ex-militair als personal trainer in de arm. ‘Ik zei: ’Jou moet ik hebben’. Ik wist van mezelf dat ik een hele grote schop onder mijn kont nodig heb. Iemand die zegt dat ik vijftien push-ups extra moet doen, als ik het niet goed doe.’ Juist als ze wil beginnen, valt ze tijdens een optreden van postpunkband Fontaines D.C. van een trap. ‘Vol op mijn bakkes: poot gebroken.’

Pas na acht weken met haar been omhoog, kan ze aan de slag. Door sporten en gezond eten verandert ze in een fitgirl. ‘De sportschool is als een familie. Ze kennen mijn verhaal. Iedereen is met je begaan, dat is zo tof.’

Een jaar later meldt Maaike zich maar liefst veertig kilo lichter bij Sanne Moolenburgh. ‘Ze heeft het helemaal op eigen kracht gedaan’, zegt de arts, die ’nooit iemand zal pushen om af te vallen’. ‘Ik vind het heel indrukwekkend en inspirerend dat het Maaike is gelukt. Dan weet je dat iemand echt gemotiveerd is voor de operatie.’

Superstrak

Door haar topconditie komt Maaike goed door de operatie. ‘Ik zie veel buikspieren, maar die van haar waren echt superstrak en van goede kwaliteit’, zegt de Tergooi-arts. Terwijl de meeste patiënten na vijf dagen het ziekenhuis verlaten, zegt Maaike al na drie dagen: ’Ik denk dat ik wel naar huis kan’. Ze baalt dat ze even niet mag sporten. ‘Stiekem ging ik op de loopband. Ik miste het.’ Voor het herstel staat drie maanden, maar na vier weken gaat ze weer werken.

Ook het sportritme pakt ze snel op. ‘Ben verslaafd. Ik verlangde totaal niet terug naar mijn oude leven zonder sporten.’ Ze stroopt de mouwen op en showt haar spierballen. Thuis op de koelkast hangt een foto van het figuur dat ze ambieert. ‘Ik wil geen bodybuilder worden, maar ik wil wel spiermassa kweken.’

Vroeger droeg ze wijde kleren, nu gaat het truitje in de spijkerbroek. ‘Ik was altijd zo lang bezig met wat ik aan moest. Dan deed ik er maar een vestje overheen. Veel te warm en niet comfortabel. Nu trek ik gewoon een broek en shirt uit mijn kast en het staat leuk. En in de winkel past alles. Dat is gewoon superfijn.’ Nog voor haar werk in Almere, fietst ze naar de sportschool. ‘Ik begon met twee keer in de week, nu ga ik zes keer.’ Ook het kickboksen heeft ze ontdekt. ‘Leek me wel leuk om eens knock-out te worden geslagen. Kijken hoe dat voelt’, klinkt het vrolijk. Inmiddels is ze in ban van Hyrox, een internationale competitie voor fitnessfanaten. Daarvoor moet ze ook hardlopen. ‘Ik eet veel kwark, eieren, amandelmelk, groente, wat kip en mager rundvlees.’

Elke stuiver waard

Alles draait om gezond leven. ‘Ik betaal me helemaal blauw aan de personal training, maar het is de beste investering ever. Het zorgt ervoor dat ik me goed voel. Dat is elke stuiver waard. Kanker kan terugkomen, maar ik wil er alles aan hebben gedaan om gezond te leven.’ Soms is er verleiding. ‘Dan sta ik voor het snoepvak: ’Mmm… wat zal ik nemen’? Maar dan kom ik toch weer thuis met kwark.’ Oké, pepernoten zijn gevaarlijk. Lachend: ‘Dit is een heel vervelende periode.’ Maaike krijgt nog jaren hormoontherapie en is kunstmatig in de overgang beland. Dat maakt afvallen extra lastig. ‘Af en toe word ik zo rood als een aardbei, dat zijn opvliegers.’

Ze is veranderd. ‘Het klinkt heel gek, maar ik kan zeggen dat ik een beter mens ben geworden door kanker. Ik ben dingen anders gaan zien. Het is een cliché, maar je zet de knop om. Die ene seconde dat gevoel van ’ga ik dood?’ en dan horen dat je niet dood gaat, dat verandert alles. Oké, dan moet ik nu alles uit mijn leven halen. Waar ik vroeger overal excuses voor verzon, doe ik het nu gewoon.’

Dus gaat ze volop naar concerten, waar haar man niet tuk op is. ‘Alleen, of met iemand anders. Ik heb er zin in, dus ik doe het.’ En als gezin bezoeken ze gewoon nóg een keer Disneyland Paris. ‘Gewoon doen. Voor je weet lig je onder een bus en ben je klaar.’

Neptiet

Eerst vindt ze het best lastig om naar haar borst zonder tepel te kijken. ‘Nu heb ik daar schijt aan. Mijn neptiet vind ik zelfs beter dan mijn echte tiet.’ Binnenkort komt er een grote tatoeage op haar nieuwe borst en schouder. Ook dát is een nieuwe passie. ‘Ik deed dat nooit omdat mijn man het niks vond. Nu heb ik twee tatoeages en heb ik al gereserveerd voor de volgende.’

Dit interview is een publicatie van dagblad De Gooi en Eemlander. Het is geschreven door verslaggever Annemarie de Jong en met toestemming gepubliceerd op de website van Tergooi.nl.

E-mail nieuwsbrief