Promotieonderzoek

Simone Rottier onderzoek verband tussen darmuitstulpingen en een bindweefselziekte

De helft van de ouderen boven zestig jaar krijgt uitstulpingen in de dikke darm, vaak zonder het te weten. Arts-onderzoeker Simone Rottier bestudeert de oorzaken hiervan. ‘Bij een kwart van deze patiënten gaan de uitstulpingen ontsteken, sommigen wordt dat fataal.

Bij toeval stuitte Simone Rottier op het onderwerp van haar promotie. Zij onderzoekt of uitstulpingen in de darmwand bij ouderen ontstaan door een bindweefselziekte. ‘Negen van de tien patiënten die ik vraag doen graag mee aan deze studie.’

De helft van de ouderen boven zestig jaar krijgt uitstulpingen in de dikke darm, vaak zonder het te weten. Divertikels heten deze kleine, zakachtige bobbeltjes, vertelt Simone Rottier. Zij werkt als arts-onderzoeker bij ziekenhuis Tergooi. In haar promotieonderzoek bestudeert zij de oorzaken van deze uitstulpingen. ‘De uitstulpingen zijn in beginsel goedaardig. Maar bij ongeveer een kwart van de mensen gaan ze ontsteken. Dat kan leiden tot een beetje buikpijn, maar ook tot het ontstaan van een abces of een gaatje in de darmwand. Als dat niet snel wordt geopereerd kan een patiënt er in sommige gevallen aan overlijden.

Tijdens mijn studie geneeskunde in Nijmegen kreeg ik bij toeval een wetenschappelijk artikel onder ogen, waarin werd geopperd dat de uitstulpingen ontstaan doordat het bindweefsel in de dikke darm bij ouderen verzwakt raakt. Ik raakte hierover in gesprek met een aantal specialisten en wij besloten dat dit een grondige studie waard was. Dit werd het onderwerp van haar promotie. ‘Ik kon mijn onderzoek goed combineren met de nachtdiensten die ik als arts-assistent moest lopen. Wij vermoeden dat er een verband is tussen het ontstaan van uitstulpingen en de bindweefselziekte Alpha-1-antitripsinetekort. Dit is gek genoeg nog nooit onderzocht. Wat dat betreft is deze studie uniek. Ik hoop straks iets te kunnen zeggen over wie die aandoening krijgt en waardoor. En hoe je die kunt behandelen.’ Rottier slaagde er met behulp van haar collega’s in binnen een jaar een groep van 230 patiënten te verzamelen die bereid waren deel te nemen aan de studie. ‘Normaal duurt het samenstellen van zo’n onderzoeksgroep twee tot drie jaar. Maar ik zat er bovenop. Ik verkoop mijn onderzoek natuurlijk goed en krijg veel hulp van de mensen op de afdeling en van de Spoedeisende Hulp. Daar vragen zij iedere patiënt die binnenkomt met vage buikpijnklachten of hij wil meedoen met mijn onderzoek. Negen op de tien mensen zeggen spontaan ja.’

Rottier vraagt de patiënten vervolgens de oren van het hoofd: wat eten zij, drinken zij alcohol en koffie, roken ze, hebben ze overgewicht, slikken ze bloedverdunners? ‘Al die gegevens combineren wij met hun bloedprik en een genotypering. Na de bloedanalyse weet ik of zij de bindweefselziekte hebben. De artsen maken soms een CT-scan of een echo bij mensen met buikklachten. Daarop zien wij of iemand uitstulpingen heeft. Soms tellen we er wel vijfentwintig, terwijl de patiënt nergens last van heeft.’ Later dit jaar hoopt Rottier de resultaten van de studie te publiceren. Zij vertelt dat zij ‘veel geluk heeft gehad’ omdat ze subsidies binnenhaalde van de ziekenhuizen Tergooi en Noordwest Ziekenhuisgroep in Alkmaar. ‘Bovendien was bloedonderzoeker Sanquin bereid de bloedanalyses tegen een vriendenprijsje uit te voeren. Zoiets bepaalt of je een onderzoek kunt uitvoeren of niet.’

Simone Rottier (1987) studeerde geneeskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Zij liep haar wetenschappelijke stage chirurgie bij de Noordwest Ziekenhuisgroep (NWZ) in Alkmaar. Momenteel is zij artsonderzoeker voor de afdeling chirurgie bij Tergooi. Haar promotie is mogelijk door een samenwerkingverband tussen Tergooi, NWZ en het AMC.

E-mail nieuwsbrief